خارپشت کوچلوی ناراضی!

یه روز تو جنگلی قشنگ

خارپشتی بود خوب و زرنگ

خاری کوچولو ناراحت

غصه می خورد چه راحت

به سمت برکه خم شد

دل او پر ز غم شد

اشک هاش می ریخت نم نم

ناله می کرد کم کم

با خود می گفت این چنین

خارهای سفت و سنگین

شدم شبیه لولو

من خارپشت کوچولو!!!

به خانه رفت پریشان

با اخم گفت به مامان :

خارهای من چه زشته

تیغ تیغی و درشته

می خوام خارهای ظریف

هم فرفری ، هم لطیف

مامانی گفت :

عزیزم خوشگل ناز و ریزم

خارهای تو ظریفه

ببین چقدر رذیفه

خمل  غذا و میوه

واسه ما هست یه شیوه

خاری کوچولوی شیطون

ذیگه نبود پریشون

تو کله اش اومد یه فکر

یه فکر کامل و بکر

رفت به اتاق مامان

داد به خود یک تکان

با یه شونه  سرسری

خارهاشو کرد فرفری

کمی زل و حرارت

کارش شده چه راخت

خاری کوچول بی درنگ

پرید و رفت چون فشنگ

با فخر و افاده

خاری کوچولو چه شاده

با خود می گفت هم چنین

من که تک ام رو زمین

تیپم شده چه با حال

ندید تو تا به حال

وای چه زیبا شدم

ناز و فریبا شدم

با این عینک تیره

دوستام شدن چه خیره

ادا دارم یه عالم

من به خودم می بالم

روزی از روزای خدا

گرگی اومد پی غذا

چشمش که خورد به خاری

گفت وای عجب ناهاری

خاری کوچولو با فریاد

تیغ پرت می کرد توی باد

گرگه می گفت با خنده

خاری شدی بازنده

خارهای تو که نیست تیز

پیچ خورده و شده ریز

مامان شنید اون فریاد

دوید با داد و بیداد

مامانی گفت:کوچولو

غنچه ی ناز هلو

با پرتاب هر یه خار

دشمن میشه تار و مار

اون چه داده خداوند

مفید هست و سودمند

ای خدای مهربان

شکر تو را فراوان

شاعر: آناهید رضوی

پانوشت:

وقتی این کتابو خوندم یاد خودم افتادم

یه جورایی حال و روز خودم

خواستم بگم خدایا با اینکه یه کاکتوس

شدیم با خارهای فراون

اما شکر