خوب انگار باید بازم دست به قلم بشم و بنویسم
ننوشتن گاهی خیلی ازار دهنده میشه ...مخصوصا برای من
جدیدا دارم از کاکتوس می ترسم ...بیشتر داستانایی که نوشتم ...اونم تو گذشته انگار داره اتفاق میوفته و این منو می ترسونه....
خیلی چیزایی که دوست داشتمو با نوشتن اینجا از دست دادم ...
نمیدونم ایراد از منه یا این کاکتوس ....
این روزا ...این شبا .....
گاهی باید بشینی و تماشا کنی و عینک مثلا من متوجه نشدم بزنی به صورته مغزت....
نمیدونم چرا وقتی خستم و میدونم باید برم کوه تا حالم بهتر بشه ...نمیرم ....
این روزا دلتنگم ...نمیدونم چرا ...برای همه و هیچ کس
دلم یه مهمونی واقکی واقکی می خواد ....
شایدم یه کاسه عدسی با نارنج تازه همراه صدای بارون و نگاه های گامبو خانو ....
سوگلی هم که از اول ترم رفته و نیومده ....هووووم...ورزش باستانیم که تعطیل ....
ولی بساط چایی و ویفر همچنان به راهه خخخخ
پیرمردی استاد یه عکس توپ گذاشت ...منم یه شعر نوشتم
کلی خوشش اومد ...خیلی ماهه ...خدا حفظش کنه
دوستای وبلاگیم که همشون پخش و پلا شدن ....
چقدر حرف زدم و هیچی نگفتم ...قشنگ معلومه کلافم و حرفام تلنبار شده ....بیچاره کاکتوسه عزیزم ...این وبلاگ سبزم که حرفامو ثبت میکنه ....
خدا حواست هست به این بازی
دارم از این بازی می ترسم .
حواست باشه لطفا
مرسی.
من نخواستم فراموش بشم ...
کاکتوس از امید بنویس ...
از روزهای روشن ...
باشه
کاکتوس جونم چی شده؟
من اینجام کی میگه پخش و پلا شدم؟حرف درمیاری
هر کی هم بره منو تو سنگر رو حفظ میکنیم نه/؟
میگذره
مرسی که هستی
امید وارم
زندگی ما آدما همیشه همین بوده
هرچی رفتیم جلو دغدغه ها و فشارها بیشتر شده
بقول شاعر هردم از نو برسد غمی تازه ...
راستی دوست گرامی برخلاف تصورت همیشه به یاد شما هستیم
این شمایی که مارو فراموش کردی ...
هنوزم میام وبلاگت ...
پس بیشتر بنویس
چراغشو روشن نگه دار
شاید خواستی که فراموش بشی
شما لطف داری
فاتحه ای چو امدی بر سر خسته ای بخوان ...حافظ